wyraz twarzy profesora. Doktor Andrews popatrzył na nią jak wykładowca. - Panno Quincy, skoro to jest wojna, to która strona aktualnie wygrywa? - Matka nienawidziła jego pracy. - W tym fachu zdarza się stosunkowo dużo rozwodów. - Nie, nienawidziła przemocy, brutalności, nie mogła się pogodzić, że on był bardziej oddany pracy niż nam. Ona stworzyła piękny dom. Dała mu dwie piękne córki. Ale on wolał żyć w mroku. - To jest powołanie. Chyba pani to rozumie? - Właśnie do tego zmierzam! Moja matka nie żyje, a mnie jest smutno, jestem wściekła, ale jednocześnie czuję w sobie jakąś motywację. Pierwszy raz od wielu miesięcy czuję się rozbudzona. Długo trwałam w stanie jakiegoś odrętwienia, a teraz... Chcę odnaleźć tego sukinsyna! Chcę czytać ra- 138 r porty z miejsca zbrodni. Chcę śledzić kroki tego potwora, chcę określić wszystkie składniki jego osobowości i go zdemaskować! Na dodatek o nim myślę więcej niż o mojej zmarłej matce. Doktorze Andrews, co jest ze mną nie tak? Doktor Andrews w końcu się uśmiechnął, rysy jego twarzy stały się niespotykanie łagodne. - Panno Kimberly, nie zwróciła pani uwagi na to, że kryminologia nigdy nie zajmuje się sprawami kryminologów? - Jesteśmy chorzy, prawda? - Jesteśmy intelektualistami. Nasze pragnienie zrozumienia powodów, dla których dzieją się różne rzeczy, przewyższa wściekłość, którą one w nas wzbudzają. - Wściekłość jest czystsza - powiedziała z goryczą w głosie. - Ale wściekłość nie oznacza konstruktywnego podejścia do rzeczy. Proszę pomyśleć o tym inaczej. Policjanci dokonują aresztowań. Dzięki temu pomagają kontrolować świat przestępczy, tylko że ich interwencja następuje zawsze po fakcie. Kryminolodzy, socjolodzy, spece od behawioryzmu - oni wszyscy są myślicielami. Coś nas zaciekawia. Zaczynamy badania. Ostatecznie przedstawiamy portret psychologiczny, co pozwala zapobiegać kolejnym aktom okrucieństwa. - Kiedy dorastałam - powiedziała Kimberly - myślałam, że ojciec jest generałem, który walczy w jakimś innym kraju. Byłam z tego dumna. Nawet gdy moje uczucia zostały zranione lub gdy byłam zła, że nie przyszedł na mecz piłki nożnej albo na moje urodziny - byłam dumna. Doktor Andrews pochylił się i powiedział łagodnie: - Mówi pani, że jest pani dumna ze swojego ojca, i ja w to wierzę. Ale mimo to w ostatnim czasie oddaliła się pani od niego. Dlaczego? Kimberly zesztywniała. - Nie wiem, o co panu chodzi. - O napady niepokoju. Mówiła mi pani o nich, ale chyba nie powiedziała pani o tym swojemu ojcu? Kimberly znów spuściła głowę. - Nie. Chociaż nie wiem. Wmawiam sobie, że nie powinnam go niepokoić, ale ostatecznie chyba nie o to chodzi. Myślę... Nie chcę być spięta, nerwowa. No, wie pan, jak Mandy. Doktor Andrews skrzywił się. Rozsiadł się wygodnie. Kimberly pierwszy raz zauważyła, że był naprawdę zaniepokojony. Zmarszczki na jego twarzy pogłębiły się, a jego spojrzenie nie było już tak surowe jak zawsze. Przez chwilę wydawał się prawie człowiekiem.