jeszcze się odezwę - dodała w stronę Mary, zanim zaczęła schodzić szerokimi schodami. Ostatni widok, jaki ogarnęła wzrokiem, kiedy otwierała drzwi swojego wynajętego gruchota, był taki: Mary Olsen stała przed wspaniałym wejściem do swojej wielkiej posiadłości i krzyczała: - Nie masz pojęcia, o czym mówisz! Nie masz zielonego pojęcia! Odjechawszy trzy kilometry od posiadłości Olsenów, Rainie zjechała na pobocze i wyłączyła silnik. Wcześniej trzymała nerwy na wodzy, teraz ręce zaczęły jej się trząść. Napływ adrenaliny zrobił swoje. Poczuła, że kręci jej się w głowie. 87 - No cóż - mruknęła, siedząc w swoim malutkim samochodzie - to nie było to, czego się spodziewałam. Myślała o dziwnym zachowaniu Mary Olsen i jej gwałtownej reakcji. Myślała o Quincym i licznych telefonach, które odebrał poprzedniego wieczoru. W uszach słyszała znajome dzwonienie. Pochyliła się i oparła głowę o kierownicę. Nagle poczuła się bardzo zmęczona. Kiedy poprzednim razem słyszała dzwonienie w uszach, zmarło kilkoro małych dzieci. Od tamtej pory wszystko szło coraz gorzej. Zastanawiała się przez chwilę. Wreszcie wyjechała na krętą drogę. Ponieważ nie dorobiła się jeszcze telefonu komórkowego, pojechała na stację benzynową z automatem telefonicznym. Stamtąd zadzwoniła do Wirginii do swojego wspólnika w przestępstwie - prywatnego detektywa Phila de Beersa. Miała szczęście, że był w domu. Miała jeszcze większe szczęście, że akurat miał chwilę wytchnienia miedzy kolejnymi sprawami. De Beers powiedział, że chętnie podejmie się śledzenia Mary Olsen, jeśli Ra¬ inie zapłaci mu za to. W ten sposób sprawa Mary została na pewien czas załatwiona. Licząc na więcej szczęścia, Rainie zadzwoniła do szeryfa Amity'ego. Oficer dyżurny poinformował ją, że szef wyjechał na patrol. Rainie poprosiła o połączenie z centralą i miłymi słówkami wybłagała połączenie z wozem Amity'ego. Kobieta z centrali zaanonsowała ją. Amity odebrał, z góry niezadowolony. - Czego pani chce? - Jak się miewa mój ulubiony policjant? - Czego pani chce? - Postanowiłam sprawdzić, czy udało się panu zlokalizować samochód, o którym rozmawialiśmy. - W ciągu dwunastu godzin od naszej rozmowy? - Właściwie o to mi chodziło. - Proszę pani, ja mam swoją pracę. - Więc odpowiedź brzmi „nie"? Rozczarowuje mnie pan. - Naprawdę? - odparł sucho Amity. - Jaka jest szansa na zdobycie tych informacji jeszcze dzisiaj? - Nie wiem. Musi pani spytać szerszą społeczność cywilną i przestępczą. Jeśli wystarczająco duża liczba kierowców przestanie wjeżdżać w tył samochodów innych ludzi i jeśli wystarczająca liczba łobuzów przestanie się włamywać, być może coś mi się uda. - To znaczy, że jeśli cały stan nafaszeruję valium... - Podoba mi się pani sposób myślenia. Rainie westchnęła ciężko. Najwyraźniej była to skuteczna metoda. Amity też ciężko westchnął. 88 - W czwartki mam wolne - powiedział. - Jeśli nie zdołam dzisiaj, na pewno załatwię to jutro.