- Przepraszam, doktorze Galbraith. - Gosposia położyła na stole paczkę. - Ale kurier właśnie ją przyniósł, więc pomyślałam, że to może być pilne. - Dziękuję. - Scott nie spuszczał wzroku z Willow. - Mówiła pani...? Wyczuwała w jego głosie nutę dezaprobaty. Czyżby zrozumiał z jej wypowiedzi, że ma romans z żonatym mężczyzną? Postanowiła trochę się z nim podroczyć. - Przyznam się, że nie za bardzo pamiętam, więc nie mogło to być zbyt ważne. Zmarszczył brwi. - To pani mundurek, panno Tyler - stwierdził, przyjrzawszy się pakunkowi. Położył go na stole między nimi. - Proponuję, żeby włożyła go pani na dzisiejszą kolację. - Zapomina pan, że zaprosił na dzisiejszy wieczór Camryn i teściów... - A pani do nas oczywiście dołączy. Chyba że ma pani jakieś obiekcje? R S - Ależ skąd, tylko zazwyczaj nie jadam wystawnych kolacji z rodzinami, dla których pracuję. - W tym wypadku zaproszeni goście stanowią część rodziny, więc będzie to zwyczajna kolacja. -. Westchnął, nie kryjąc zniecierpliwienia. - Życzę sobie, by włożyła pani dzisiaj mundurek. Tak, jak się umawialiśmy, będzie go pani nosić przez tydzień, a później porozmawiamy. - Wziął z powrotem do ręki gazetę. - Dziękuję, panno Tyler, to chyba wszystko. - Właśnie sobie przypomniałam, co miałam powiedzieć, - nim przyszła pani Caird. Chodziło o żonę Brocka, Jo. Zamierzałam wyjaśnić panu, że jest ona moją najlepszą przyjaciółką i nie lubi. tańczyć. Brock i ja jesteśmy partnerami do tańca od drugiej klasy szkoły średniej i regularnie chodzimy do „Grotto", gdy grają tam jazz. - Wzięła do ręki przeznaczoną dla niej paczkę. - Z błogosławieństwem Jo, oczywiście - dodała, gdy Scott podniósł wzrok znad gazety. Zamknąwszy za sobą drzwi, słyszała, jak wciąż się głośno śmieje. Jej- pracodawca miał wiele wad, ale na szczęście nie można mu było zarzucić braku poczucia .humoru. Sama uważała się za osobę obdarzoną poczuciem humoru. Było jej ono potrzebne, gdy tego wieczoru ujrzała swoje odbicie w lustrze. Przebrała się w nowy mundurek. Ze wszystkich odcieni niebieskiego na świecie w tym było jej najmniej do twarzy. Był zbyt jaskrawy i sprawiał, że jej skóra wyglądała blado. Jeżeli wcześniej uchodziła za mało atrakcyjną, obecnie stała się odrażająca. Reakcja dzieci tylko utwierdziła ją we własnych przekonaniach. R S - Wyglądasz brzydko! - stwierdziła Amy, przerywając na chwilę układanie klocków. Lizzie odłożyła na bok książkę, by fachowym okiem ośmiolatki ocenić strój niani. - Choć raz Amy ma rację. Nie do twarzy ci w tym okropnym kolorze. - Nie - zawołał Mickey. - Nie, nie, nie!